Στη… μοίρα του είναι αφημένο το αρχοντικό του αγωνιστή της Επανάστασης του ’21 Αναγνώστη Καραγιάννη, ενώ με κατάρρευση απειλείται το αρχαίο κάστρο της Μπυληχρηνιάσσας.
Θύελλα αντιδράσεων έχει ξεσηκωθεί το τελευταίο καιρό στη Κεχρηνιά με τη στάση της διοίκησης του Δήμου Αμφιλοχίας ως προς την ανάδειξη ιστορικών μνημείων της περιοχής.
Μάλιστα, με ένα άρθρο που γράφτηκε με τη συνεργασία Κεχρηνιωτών του ο Τοπικός Σύμβουλος Κεχρινιάς, Χρήστος Χούτας, παρεμβαίνει και προτείνει για καίρια ζητήματα το όμορφο χωριό του Βάλτου.
Ακολουθεί αυτούσιο το άρθρο:
ΤΙ ΕΙΠΑΤΕ ΚΕ ΔΗΜΑΡΧΕ;
ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΣΩΘΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ;
Χρήστος Χούτας, Τοπικός Σύμβουλος Κεχρινιάς *
Είπατε να μη μας νοιάζει αν κινδυνεύει να καταρρεύσει το αρχαίο Κάστρο της Μπυληχρηνιάσσας και ούτε να ενδιαφερόμαστε γιά την διάσωση ενός Αρχοντικού του 18ου αιώνα. Μήπως δεν τα εννοούσατε αυτά που είπατε;
Στην ημερίδα για τις ανεμογεννήτριες του Πεταλά, ο κος Κοιμήσης αφιέρωσε όλη σχεδόν την δευτερολογία του για να με επιπλήξει, επειδή ανέφερα μια σειρά από προβλήματα του χωριού μας, που είτε δεν φρόντισε για την επίλυσή τους, είτε δεν γνώριζε καν την ύπαρξή τους, είτε τέλος, ίσως, γιατί δεν αντιλαμβάνεται την σημασία τους 1.
Είπε χαρακτηριστικά, με το γνωστό απαξιωτικό του ύφος 2:
»Χρήστο, το κατάλαβες τί είπες σήμερα; Μούπες για την Μπυληχρηνιάσσα, για το σπίτι του Καραγιάννη, για τα άλογα και τα πουλιά. Και για να σου φέρω νερό, εκεί που είσαι, δεν μου είπες…»
Είναι νομίζω δημοκρατικό μου δικαίωμα να του απαντήσω, αφού εκείνη τη μέρα δεν προβλέπονταν από την διαδικασία μια ανταπάντηση δική μου 3.
Κατ’ αρχήν ομολογώ, ότι ήταν παράλειψή μου που δεν συμπεριέλαβα στα αιτήματά μου προς την εταιρεία και το πασίγνωστο »πρόβλημα νερού» που έχει το χωριό μας. Κι εδώ τώρα δεν θα επαναλάβω όλα τα αιτήματα. Θα αναφερθώ μόνο σε όσα προσπάθησε ο κος Δήμαρχος να υποβαθμίσει.
Αρχαίο Κάστρο Μπυληχρηνιάσσας – Αρχοντικό 18ου αι.
Ο χώρος της Μπυληχρηνιάσσας δεν έχει μόνο προβλήματα αναγνώρισής του ως αρχαιολογικός χώρος με ΦΕΚ, όπως ειπώθηκε. Μετά την διάνοιξη του δρόμου Κεχρηνιάς – Λεπενού το Κάστρο κινδυνεύει με κατάρρευση.
Ο λόφος του Κάστρου έχει εκσκαφεί στη βάση του. Ο εργολάβος δεν έχει κατασκευάσει τοιχείο αντιστήριξης, είτε γιατί δεν το προέβλεπε η μελέτη, είτε γιατί δεν εφάρμοσε την μελέτη, με αποτέλεσμα το χαλαρό έδαφος του λόφου να καταρρέει προς τον δρόμο. Έτσι δεν παρακωλύεται μόνο η διέλευση, αλλά είναι ζήτημα χρόνου τα εδάφη στην κατάρρευσή τους να συμπαρασύρουν και τα αρχαία Τείχη και την αρχαία Δεξαμενή.
Είναι δυνατόν να μην γνωρίζετε αυτό το πρόβλημα; Κι αν το γνωρίζετε, είναι δυνατόν ν’ αδιαφορείτε για την ανεπανόρθωτη ζημιά που ενδέχεται να προκληθεί ανά πάσα στιγμή; Και μάλιστα να εγκαλείτε και ένα τοπικό σύμβουλο που προσπαθεί να επισημάνει την αναγκαιότητα της άμεσης αντιμετώπισής του;
Ο κος Κοιμήσης εγκάλεσε επίσης κι όλους τους Κεχρηνιώτες για το Αρχοντικό του Αναγνώστη Καραγιάννη λέγοντας:
»Το σπίτι του Καραγιάννη, αφού το κόψατε στη μέση, τώρα σας έχει πιάσει ο πόνος για να σωθεί…»
Ας πληροφορηθεί ο κος Δήμαρχος, ότι το αρχοντικό αυτό του αγωνιστή της Επανάστασης του ’21 Αναγνώστη Καραγιάννη και αργότερα του Γερο-Κωστή Μαργάρη κτίστηκε τον 18ο αι. Ένα μέρος του κάηκε προπολεμικά κι ένα άλλο μέρος του το γκρέμισε ο ιδιοκτήτης του για να κτίσει καινούργιο, το 1967 επί δικτατορίας, τότε που εγώ ήμουνα φαντάρος. Έχει απομείνει τώρα μόνο ένα τμήμα του, που είναι κι αυτό στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Είναι όμως αντιπροσωπευτικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του 18ου αι. και αν διασωθεί θα αποτελέσει ένα στολίδι για την Κεχρηνιά, αλλά και για ολόκληρο τον Δήμο μας. Φοβάμαι όμως, ότι στάση που φτάνει στα όρια της «εχθρότητας» προς το αρχοντικό αυτό, που εκδήλωσε ο Δήμαρχός μας θα είναι μιά ακόμα αιτία, η μοιραία αιτία, για την ολοκληρωτική κατάρρευσή του 4.
Ουρανοξύστης και… άσφαλτος
Για τον κο Κοιμήση αυτά τα αιτήματα είναι… παράλογα. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να τα εξισώνει με το κτίσιμο ουρανοξύστη, στην πλατεία του χωριού καθώς ανέφερε:
»Το σωστό είναι να καθήσετε (οι Κεχρηνιώτες) και να κουβεντιάσετε. Παιδιά τί έχουμε εδώ ως προτεραιότητα στο χωριό; Θέλουμε ουρανοξύστη μέσ’ την πλατεία; Να τον φτιάξουμε…»
Κάποιος άλλος υπερθεμάτισε χαρακτηρίζοντάς τα (τα αιτήματα) ως »άσχετα». Κατ’ αρχήν παράλογα και άσχετα έργα στην Κεχρηνιά κάνατε εσείς κε Κοιμήση. Η άσφαλτος στόν Πεταλά είναι δικό σας έργο. Άσφαλτος δρόμος στον Πεταλά για να πηγαίνουν στα απόμερα χωράφια τους οι ημέτεροι. Όμως είναι δυνατόν να υπάρχει Δήμαρχος, Δημοτικός Σύμβουλος ή και δημότης σήμερα, που να θεωρεί παράλογα τα έργα γιά την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς; Κάποια παρανόηση θα υπάρχει.
Για τα άλογα και τα πουλιά
Ρώτησα αν επ’ ευκαιρία των ανεμογεννητριών έχει γίνει μελέτη που να εξετάζει και το πρόβλημα του υπερπληθυσμού των αλόγων του Πεταλά. Δεν είναι ότι ως αδέσποτα μπαίνουν και κάνουν ζημιές σε καλλιέργειες ή ότι μπαίνουν ακόμα και στην Εθνική Οδό και δημιουργούν δυστυχήματα. Είναι ότι ένα κτηνοτροφικό χωριό κινδυνεύει ν’ αφανιστεί μελλοντικά από την υπέρμετρη αύξηση των αλόγων και την υπερβόσκηση του τόπου μας.
Αυτό το πρόβλημα κε Δήμαρχε δεν αφορά τους Κεχρηνιώτες; Ασφαλώς και τους αφορά. Και απαιτούμε ν’ ασχοληθεί από τώρα και να το επιλύσει ο Δήμος, σε συνεργασία βέβαια με όποιον άλλο αρμόδιο. Άποψή μου είναι, ότι θα πρέπει να διατηρηθούν μόνο λίγα, όσα απαιτούνται για να μην εξαφανιστεί το είδος των »αλόγων του Πεταλά». Τα υπόλοιπα, όσα πλεονάζουν και μετατρέπονται σε »άλογα του Φαλαγγιά», να διασπαρούν σε άλλες περιοχές. Ή εναλλακτικά προτείνω να επιδιώξει ο Δήμος την προώθηση της μόδας-συνήθειας των »οικόσιτων αλόγων», όπως υπάρχει η μόδα των οικόσιτων σκύλων. Να δίνονται δηλαδή τα άλογα ως οικόσιτα σε όποιον διαθέτει κήπο.
Ρώτησα ακόμα, αν η μελέτη για τις ανεμογεννήτριες έλαβε υπ’ όψιν της και τα πουλιά που υπάρχουν και περνούν από κεί. Και ήθελα ο εκπρόσωπος της εταιρείας να μας επιβεβαιώσει αν η μελέτη προβλέπει και την τοποθέτηση αισθητήρων στις ανεμογεννήτριες – γιατί είχα ακούσει οτι υπάρχει και αυτή η δυνατότητα – ώστε να σταματούν μόλις αισθανθούν το πέρασμα πουλιών. Μήπως δεν έπρεπε ένας αγρότης να έχει κι αυτός κάποια ευαισθησία για τα πουλιά;
Οι παρανοήσεις
Είχα αναφέρει προηγουμένως, ότι θα υπάρχει κάποια παρανόηση. Δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό, ότι ο Δήμαρχος και η Δημοτική Αρχή εναντιώνονται στη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Και υπάρχουν δύο ενδεχόμενα που μπορώ να υποθέσω:
Πρώτον: Εναντιώνονται στα έργα διάσωσης, επειδή πιστεύουν ότι η πολιτιστική κληρονομιά δεν είναι για τους αγρότες, αλλά γιά τους αρχαιολόγους, τους αρχιτέκτονες και τους »ειδικούς» με πτυχία. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι αυτό που ενδιαφέρει και πρέπει να ενδιαφέρει τους κτηνοτρόφους είναι η κτηνοτροφία. Όλα τα άλλα είναι άχρηστα σχεδόν και άσχετα προς το συμφέρον τους. Και πολύ περισσότερο για τους Κεχρηνιώτες που η κτηνοτροφία είναι το συγκριτικό τους πλεονέκτημα. Και καταλήγουν: »Αυτό που πρέπει ν’ απασχολεί την Κεχρηνιά και τους αιρετούς της είναι η ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής» και επομένως »η πρόσβαση σε βοσκίσιμες εκτάσεις».
Είναι όμως έτσι; Νομίζω ότι η άποψη αυτή, είναι η συνέχεια της παλιάς μονοδιάστατης αντίληψης που βλέπει την κτηνοτροφία μονάχα ως μαντριά.
Όμως για να υπάρξει κτηνοτροφία, πρέπει να υπάρχουν όχι μόνο τα ζώα, αλλά και οι κτηνοτρόφοι και ο τόπος τους. Και για να υπάρχουν κτηνοτρόφοι πρέπει να μπορούν να ζούν στον τόπο τους, όχι ως σκηνίτες αλλά σαν ανθρώποι. Πρέπει να υπάρχει ζωή στον τόπο τους. Έχουν δηλαδή ανάγκη το νερό, την οικογένεια, την μπάλα, την καθαριότητα, το σχολείο, την εκπαίδευση στα τυροκομικά και στα κρέατα, την πρόσβαση στην γνώση και στις σύγχρονες τεχνολογίες. Έχουν ανάγκη τον πολιτισμό, την εκκλησία, τα αρχαία και τα νεώτερα μνημεία, τα μοναστήρια, τα πανηγύρια και τόσα άλλα ακόμα. Μα πάνω απ’ όλα έχουν ανάγκη την αναγνώριση της προσφοράς τους από την κοινωνία και τους θεσμούς της. Δεν γίνεται ο παραγωγός να θεωρείται παρακατιανός και να εξυψώνεται, να θεωρείται »ΙΝ» ο κάθε τζογαδόρος και παρασιτικός.
Η αντίληψη ότι ο κτηνοτρόφος παράγει, δίνει το γάλα στον τυροκόμο και η ζωή είναι αλλού, δεν μπορεί να συνεχίζεται. Η αντίληψη αυτή είναι που αφάνισε τον τόπο, και πρέπει να τελειώνει. Χρειάζεται η αναζήτηση ενός άλλου προτύπου που θα το χαρακτηρίζει η »Αγροφιλία» και δεν θα θεωρεί την αγροτιά ως κατάλοιπο μιάς άλλης εποχής, που η περίσταση σήμερα μας αναγκάζει να την »στηρίξουμε».
Για να υπάρξει ζωή πρέπει να υπάρξει Τοπική και Περιφεριακή Ανάπτυξη. Και αυτή »η ανάπτυξη είναι συνώνυμη με την ανασυγκρότηση της ταυτότητας του τόπου καθώς σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης χωρίς ταυτότητα κανείς δεν επιβιώνει….διότι ο τόπος είναι βασικός συντελεστής παραγωγής» 5.
Ένας τόπος δεν είναι μόνο λιβάδι ή κάποιος απλός ανώνυμος χώρος. Είναι ένα μέρος που έχει όνομα, που έχει την ιστορία του, την αρχιτεκτονική του, τα μνημεία του, τους συμβολισμούς του, την ταυτότητά του. Τόπος είναι ένα έδαφος με μνήμη, σημασίες και νοήματα. Επομένως κάθε τόπος »διαθέτει συμβολικό κεφάλαιο που μπορεί να αξιοποιηθεί στην διαδικασία παραγωγής και διάθεσης των προϊόντων του» 6. Και μόνο αν γίνει ανασυγκρότηση των τοπικών παραγωγικών συστημάτων και αναδειχθούν όλες του οι δυνατότητες μπορεί να γίνει βιώσιμος.
Η πολιτιστική κληρονομιά και η ταυτότητα είναι άχρηστα στοιχεία για τους κτηνοτρόφους και τους αγρότες; Εμποδίζουν την παραγωγή του ή την στηρίζουν; Πιστεύω πώς μπορούν να την στηρίξουν καθώς:
α) Βελτιώνουν την εικόνα του τόπου και αυξάνουν την αίγλη του ονόματός του η οποία »αντανακλάται και στα προϊόντα του» 5.
Παλιότερα γιά να εκτιμήσουν το «ποιόν» κάποιου ρωτούσαν: »Από πού κρατάει η σκούφια του;» Από πού κατάγεται δηλαδή και ποιά είναι η γενειά του; Πολύ περισότερο σήμερα που οι καταναλωτές αποστρέφονται τα προϊόντα μαζικής παραγωγής και ως πολιτισμένοι άνθρωποι είναι πιό απαιτητικοί και θέλουν να γνωρίζουν πού παράγεται το προϊόν και ποιός το παράγει. Επιλέγουν δηλαδή ένα επώνυμο προϊόν »όχι μόνο γιά την ποιότητά του, αλλά και γι αυτό που συμβολίζει το όνομά του και το όνομα του τόπου προέλευσής του» 6.
Αν προωθηθεί μιά αγροτοδιατροφική πολιτική που να στηρίζει τα »τυπικά προϊόντα διατροφής τοπικής προέλευσης», τότε το γάλα και το κρέας που παράγουμε οι Κεχρηνιώτες είναι καλύτερα να το δίνουμε σαν απλό γάλα και απλό κρέας ή να τα δίνουμε σαν »γάλα Κεχρηνιάς» και »κρέας Κεχρηνιάς»; Διότι γάλα και κρέας βγάζουν κι αλλού, όμως »προϊόντα Κεχρηνιάς» δεν βγάζουν. Τα προϊόντα αυτά εκτός από την ποιότητά τους θα κουβαλάνε και το κύρος του χωριού.
Ο καταναλωτής θα προτιμήσει το προϊόντα από εκείνα τα εδάφη που κατοικούνται από τους αρχαίους και προϊστορικούς ακόμα χρόνους, από τους Μυκηναίους και τους αρχαίους Αμφιλόχους. Θα τον προσελκύσει το χωριό που είχε δεινοπαθήσει απ’ τον Αλή Πασά, »π’ ρήμαζη τα κουπάδια τ’ χουργιού. Τάθελη πού ‘ταν νόστμα. Κι τ’ τα πάϊναν στα Γιάννηνα. Κι κόσιεβε απου κουντά ου Κατσιαντώνης να τα γλυτώση…» 7. Το χωριό όπου ο Κατσαντώνης στην περίφημη »μάχη της Κεχρενιάς» εξολόθρεψε το 1805 ένα ολόκληρο απόσπασμα του Γιουσούφ Αράπη. Θα έχει πιό ευνοϊκή διάθεση προς τον τόπο που ανέδειξε σημαντικές προσωπικότητες, όπως τον Αγωνιστή του ’21 και μέλος της 7μελούς Γερουσίας Δυτικής Στερεάς Αναγνώστη Καραγιάννη και τον υπουργό Στυλιανό Χούτα που έδωσε την μεγαλύτερη μάχη της Εθνικής Αντίστασης στο Μακρυνόρος.
β) Βελτιώνεται η εικόνα του τόπου και έτσι γίνεται ο τόπος, πόλος έλξης επισκεπτών.
Η Κεχρηνιά με τα μνημεία της μπορεί κάλλιστα να προσφέρει ένα »Περίπατο στην ιστορία». Από τα »πελεκητά πατητήρια» στα Αμπέλια, το Αρχοντικό του Αν. Καραγιάννη και της κόρης του Γ. Βαρνακιώτη με τις στέρνες του, το »ιστορικό καλντερίμι» και το πηγάδι που έχει ξεδιψάσει τόσες γενιές ανθρώπων, μέχρι τον Μυκηναϊκό τάφο, το αρχαίο κάστρο της Μπυληχρηνιάσσας με την »ωραία Δεξαμενή», 8 το μοναστήρι του Αγιώργη με το πουρνάρι που φύτρωσε στό ιερό του, τα άλογα του Πεταλά, την »Γραμμένη Πλάκα» και στη συνέχεια το λημέρι του Γιωργο-Θώμου, το λημέρι του Κατσαντώνη και το λιθόσπαρτο τοπίο του Αηλιά με το »Χάρμα Ιδέσθαι» (Μπελβεντέερε) του. Η καθιέρωση αυτής της διαδρομής και η διαφήμησή της από το Δήμο, θα ωφελήσει οικονομικά τόσο την Κεχρηνιά, γιατί οι επισκέπτες της θα αγοράζουν και θα προωθούν τα προϊόντα της (γάλα, κρέας, τυριά), όσο και την πόλη μας, γιατί θα υπάρχει ένας ακόμα λόγος να παρατείνουν την διανυκτέρευσή τους σ’ αυτή για 1-2 μέρες ακόμη.
γ) Τέλος δεν είναι ευκαταφρόνητη η παιδευτική αξία, καθώς και η ψυχολογική επίδραση των μνημείων. Οι κάτοικοι »αποκτούν αυτοπεποίθηση και τροφοδοτείται η δημιουργικότητά τους» 9 αναλογιζόμενοι ότι αυτός ο τόπος, αφού έχει τόσο σπουδαίο παρελθόν, μπορεί να έχει σίγουρα και μέλλον.
Δεύτερον: Εναντιώνονται στα έργα διάσωσης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς από πείσμα. Επειδή πρόλαβαν να τα προτείνουν άλλοι. Για να μην περάσει των »αντιπάλων» τους. Αφού όπως ειπώθηκε »οι Δήμοι κυβερνώνται από εκλεγμένους που…διαφυλάττουν το δημόσιο συμφέρον». Ας μην λησμονούν όμως οι εκλεγμένοι ότι οι δήμοι κυβερνώνται, αν πρώτα και πάνω απ΄όλα επιτρέπεται στους δημότες τους να ασκούν τα κατοχυρωμένα από το νόμο δικαιωματά τους.
Γι’ αυτό βρίσκω πολύ εποικοδομητική την πρόταση του Δημάρχου: »Να καθήσετε και να συζητήσετε (οι Κεχρηνιώτες) και μετά να ιεραρχήσετε τα προβλήματά σας». Διότι το Τοπικό Συμβούλιο Κεχρηνιάς δεν λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια και πρέπει να λειτουργήσει.
Αντιθέτως ήταν τουλάχιστον άστοχη η απαίτηση »να μην θίγουμε ζητήματα που αφορούν την θεσμική διάσταση του θέματος», που διατυπώθηκε στην ημερίδα, όπου είχε ακουστεί και το αμίμητο: »Είναι σαν να μην μπορώ εγώ να ιεραρχήσω τις ανάγκες της Κεχρηνιάς».
Κανείς δεν μπορεί να ιεραρχήσει μόνος του στην δημοκρατία. Η δημοκρατία καθιερώνει τις Δημοκρατικές Διαδικασίες. Απαιτεί συζήτηση και μετά απόφαση. Ταυτίζεται με την διαφάνεια και τις ανοιχτές συγκεντρώσεις. Προτρέπει την συμμετοχή των πολιτών σ’ αυτές και όχι τον εκφοβισμό τους για να απέχουν. Επιδιώκει την κατάθεση προτάσεων και όχι »να τελειώνουμε σ’ ένα λεπτάκι». Επιζητεί την κριτική των προτάσεων, ώστε η τελική απόφαση που θα υλοποιηθεί να είναι η κατά το δυνατόν καλύτερη για το γενικό καλό.
Η κοινή λογική
Τελικά νομίζω ότι την ιεράρχηση των έργων στην Κεχρηνιά θα την δώσει η κοινή λογική. Αν καταφύγουμε σ’ αυτή, θα μας πεί ότι δεν αφήνεις να καταρρεύσει η πολιτιστική σου κληρονομιά. Προέχει η σωτηρία της και μετά όλα τ’ άλλα. Πριν γίνει κάποια ανεπανόρθωτη ζημιά. Και να ξέρουμε ότι αυτή η κληρονομιά μας δόθηκε για να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές. Αν δεν μπορούμε να την αξιοποιήσουμε τουλάχιστον πρέπει να την σώσουμε. Τα πείσματα δεν χρειάζονται, γιατί τυφλώνουν. Και τις συνέπειες τους θα τις υποστούμε όλοι μας και μάλιστα κι όλες οι επόμενες γενιές. Είναι δυνατόν να διχαζόμαστε στα αυτονόητα; Η ζωή θα το δείξει.
* Το κείμενο γράφτηκε με την συνεργασία Κεχρηνιωτών.
1. Τα πρακτικά της ημερίδας »Ανεμογεννήτριες στο Πεταλά», υπάρχουν σε βίντεο που έχει αναρτηθεί στο www.e-maistros.gr Maistros Web TV.
2. Η στάση αυτή του Δημάρχου κατακρίθηκε και από τον κο Τσούκα, που τόνισε ότι είναι πρωτοφανές να εγκαλούνται οι κτηνοτρόφοι, ότι δεν νοιάζονται δήθεν για τα προβλήματα τους.
3. Είναι όμως απαράδεκτο και λυπηρό γεγονός, η εριστική συμπεριφορά του εκπροσώπου του Δημάρχου που διηύθυνε την συζήτηση. Και ενώ βρισκόμασταν στην αρχή της διαδικασίας, δεν με άφησε να πώ όσα, μετά απο συζήτηση με συγχωριανούς μας , είχα γράψει. Γιατί να μην μπορεί να διαβαστεί ένα κείμενο από Κεχρηνιώτη; Αφού ήμουν ο μόνος ομιλητής από τους Κεχρηνιώτες για την ενημέρωση των οποίων πραγματοποιούνταν η ημερίδα. Ακόμα και στην Βουλή των Ελλήνων επιτρέπεται να διαβάζουν τις ομιλίες τους.
4. Η στάση του Δημάρχου είναι διπλά ακατανόητη, καθώς η δαπάνη για την συντήρηση του αρχοντικού δεν θα προέρχεται απο τον Δήμο, οπότε θα μπορούσε ίσως να επικαλεστεί οικονομική αδυναμία, αλλά απο τα ανταποδοτικά τέλη της εταιρείας προς την Κεχρηνιά.
5. Μιχ. Χαραλαμπίδης:»ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ, Αγροτική αναγέννηση – Νέα αγροτικότητα», Στράβων, Αθήνα 2002.
6. Μιχ. Χαραλαμπίδης: »Το συμβολικό κεφάλαιο» στο βιβλίο του: »ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, Η πολιτική ως ανώτερη τέχνη», Στράβων, Αθήνα 2012.
7. Αφήγηση της θειά Μιχάλαινας Χούτα, γεννημένη το 1905 στην Κεχρηνιά.
8. Πολλά μπορεί να προσφέρει στην »εικόνα» του Δήμου μας η αξιοποίηση της γνωστής ιχνογραφίας του Leon Heuzey με την παράσταση της »ΩΡΑΙΑΣ ΔΕΞΑΜΕΝΗΣ» είτε ως »Σήμα Κατατεθέν», είτε σε άλλα λογότυπα, είτε έστω στα διαφημιστικά του φυλλάδια.
9. Μιχ. Χαραλαμπίδης: »ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ», Ο Τουρισμος ως Πολιτιστική Οικονομία», Στράβων, Αθήνα 2015.
10. Στο Περδικάκι το Πνευματικό τους Κέντρο, που διαθέτει την μεγαλύτερη ίσως αίθουσα του νομού το έκτισαν με ανταποδοτικά τέλη. Οι συγκεντρώσεις που διοργανώνονται εκεί, έχουν κάνει γνωστό το Περδικάκι όχι μόνο στο Πανελλήνιο, αλλά και στα πέρατα του κόσμου.
Η διαφήμηση αυτή δεν ανταλλάσεται με οσαδήποτε χλμ. δρόμου που δεν θ’ άφηναν καμμιά σπιθαμή των βουνών τους απροσπέλαστη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου