Σήμερα έφυγε το Δεσποινάκι μου, η Δέσποινά μου!

Σήμερα ο τόπος που ζω έχασε την κυρά-Δέσποινα, την παιδίατρο που μεγάλωσε γενιές παιδιών και που τα καμάρωνε και παρακολουθούσε την ζωή τους και χαιρόταν γι ‘ αυτά!  Άνθρωπος της προσφοράς, της αγάπης, η γιατρός που γνώριζε την οικονομική κατάσταση τού καθ’ενός κι απ’τις δέκα επισκέψεις πληρωνόταν για τις τρείς!!

Όμως εγώ έχασα την αδελφή μου, την φίλη της καρδιάς και της ζωής μου! Κι οι δυο ξένες στην Αμφιλοχία, νησιώτισσες, εκείνη απ’την Ικαρία πού λάτρευε κι εγώ από την Κέρκυρα.

Γνωριστήκαμε νεαρές ,κι οι δυό φρεσκοπαντρεμένες, μείναμε στο ίδιο σπίτι, εκείνη και το ιατρείο της στον πρώτο όροφο, εγώ στον δεύτερο. Μαζί γεννήσαμε τα παιδιά μας που δεν ξεχωρίσαμε ποτέ, ο,τι ίσχυε για το ένα, ίσχυε και για τα πέντε!! Της χρωστάω δυό ζωές, της Όλγας μου όταν μωρό την τάισε ή  Έλενά μου μπαλάκια πλαστελίνης και τού Λάμπη μου που αν δεν ήταν αυτή δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ!!

Μεγαλώσαμε μαζί, γλεντήσαμε, ταξιδέψαμε, μοιραστήκαμε στιγμές και μέρες χαράς, κι όταν τα παιδιά μας μεγάλωσαν ή Δέσποινα πάντρεψε την Έλενά μου κι ή δική της Έλενα βάφτισε την πρώτη μου εγγονή, την Νατάσσα μου.

Και μετά άρχισαν τα δύσκολα, τα δικά μου πρώτα, όταν ένα πρωί έπεσε κεραυνός στο σπίτι μου, εκείνη δίπλα μου να μού κρατά το χέρι, να μού ανοίγει την αγκαλιά και το βάλσαμο της αγάπης της να μου δίνει δύναμη να συνεχίσω κι ελπίδα να παλέψω!!

Το  δικό της πρόβλημα και το μέγεθός του δεν μου το είπε ποτέ, ήξερε και δεν ήθελε να με στενοχωρήσει ,κι εγώ στον κόσμο μου σίγουρη πώς θα γυρίσει στην Αμφιλοχία γερή.

Το έμαθα πριν δυό μήνες, όταν πια είχε ο χρόνος της αρχίσει να μετράει αντίστροφα !!

Γύρισα χθες από την Κέρκυρα, κι η μια εβδομάδα απεργίας των εκεί φέρρυ, έγινε αιτία να μη προφτάσω να την δω, σήμερα το πρωί πού φεύγαμε με κορίτσια της για την Αθήνα εκείνη έφυγε μην αντέχοντας πλέον να πονάει!!!!

Ο πόνος μου δεν έχει λόγια, μόνο δάκρυα…νοιώθω πια τόσο ξένη εδώ που ζω και τόσο μόνη χωρίς το βάλσαμο της αγάπης και της φιλίας της!!

Έχασα την αδελφή πού δεν είχα, έφυγε και σήμερα κατάλαβα πώς ό πόνος τού δικού της τέλους είναι ένας πόνος πού θα πυρακτώνει για πάντα την θέση της στην καρδιά μου!!!

Στο καλό Δεσποινάκι μου και μη με ξεχάσεις εκεί πού πας, είμαι εδώ και πονάω!!!!!!!

Νατάσσα Μαμιδάκη

Πηγή e maistros.gr