Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2020

Οι μάσκες πίσω απ’ τις οθόνες

 

Στην εποχή του covid -19, η μάσκα έχει μπει στη ζωή μας για τα καλά. 


Να τη φορέσουμε με προσοχή αφού έχουμε πλύνει τα χέρια μας σχολαστικά, να τη φορέσουν σωστά και τα παιδιά μας, να πάμε μια μετακίνηση 6 στο πάρκο τη Μπιζού να αλλάξουμε και λίγο το τοπίο μας, να επιστρέψουμε σπίτι, να βγάλουμε απ’ έξω τα παπούτσια, να βγάλουμε και τη μάσκα με προσοχή χωρίς να αγγίξουμε το πρόσωπό μας, να ξαναπλύνουμε τα χέρια μας σχολαστικά, να βάλουμε αντισηπτικό και πιθανότατα στη συνέχεια να βρεθούμε απέναντι απ’ την οθόνη του υπολογιστή για μια ακόμα βίντεο κλήση για τη δουλειά, ένα διαδικτυακό κους κους τσάι με την κολλητή, online shopping κλπ.

Μας προστατεύει η μάσκα.


 Είναι η ασπίδα μας απέναντι σε κάθε λογής μικρόβια, ο σύμμαχός μας στην υγεία. Τα ξέρουμε όλα αυτά πια καλά. Αναγκαστήκαμε να τα μάθουμε. Και τα μάθαμε. Έγιναν η καθημερινότητα, η ζωή μας και κάπως έτσι πορευόμαστε. 


Η αλήθεια είναι βέβαια πως είχαμε συνηθίσει καιρό πριν την ύπαρξή της. Στους άλλους μα και στον ίδιο μας τον εαυτό. 


Οι μάσκες πίσω απ’ τις οθόνες δεν είναι ένα σπάνιο φαινόμενο, αντίθετα, είναι ο κανόνας. Οι μάσκες «προστατεύουν», κρύβουν χαμόγελα, πόνο, πονηριά, δάκρυα, ακόμα και διαστροφή.


 Γνωρίζεις πολύ καλά σε τι αναφέρομαι…

Πρόσφατα, σκρολάροντας στο Instagram διάβασα ένα ωραίο «Μην αυταπατάσαι. Κανείς δεν ποστάρει τις αποτυχίες του!». Πόσο έξυπνο σκέφτηκα!… Δείχνουμε όσα θέλουμε να δείξουμε. Μοιραζόμαστε χαρούμενες στιγμές, επιτυχίες, χαμόγελα, ωραία τοπία και λαχταριστά γλυκά. Πουλάμε τη δουλειά μας. Ενδυναμώνουμε τους γύρω μας. Επικοινωνούμε. 


Και αυτή είναι η καλή όψη του νομίσματος. Υπάρχει και η άλλη. Η μάσκα των καλών «πατέρων – σωτήρων» που παρενοχλούν, στοκάρουν, τάζουν λαγούς με πετραχήλια σε ευάλωτα πλάσματα, εμμένουν, επιμένουν.  Ο μανδύας τους αποπνέει άρωμα βαρύ και η αύρα εξουσίας τους, κόβει την ανάσα. Ναι, μπορεί να συμβεί και μέσα από την οθόνη.


 Συμβαίνει καθημερινά. Καθημερινά και… συνέχεια.

Υπάρχει η μάσκα των fake. Γελούν μα κλαίνε, κλαίνε μα γελούν. 


Θυματοποιούνται, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην ανοιχτότητα και στην καλοσύνη και «χτυπούν», ζητάνε, κλαίγονται και πάει λέγοντας. Υπάρχει και η μάσκα των βασανισμένων, των βαθιά πληγωμένων με τα ωραία, δυναμικά ποσταρίσματα που έχουν κάτι από γκρι. Αν τα παρατηρήσεις καλά, πολλά εξ’ αυτών έχουν κάτι σαν κραυγή μέσα. Φωνάζουν «Βοήθεια».


 Οι μάσκες είναι αμέτρητες… Δε σταματούν πουθενά, όπως ούτε ο κόσμος, όπως ούτε η ζωή. Άθελα, ηθελημένα, φοριούνται καθημερινά. Σημασία έχει σε όλα αυτά, να μη ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε εμείς.

Σημασία έχει όταν επιτήδειοι μας χτυπούν την σοσιαλμιντιακή πόρτα με το έτσι θέλω, να τους την κλείνουμε στα μούτρα χωρίς ενοχές, μαζί και το παραθυράκι τους. Σημασία έχει αν αισθανθούμε ότι κάποιος μας παρενοχλεί, αν προσπαθεί να εισβάλλει στη ζωή μας βίαια και με επίμονο τρόπο, να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι, ή μόνοι μας.


 Σημασία έχει να μιλήσουμε ανοιχτά όταν κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, να μην υποτιμήσουμε την επίδραση που μπορεί να έχει στη ψυχολογία μας και αν χρειαστεί να απευθυνθούμε άμεσα σε κάποιον ειδικό. Εκεί έξω υπάρχουν εξαίρετοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας που μπορούν να βοηθήσουν.

Σημασία έχει όταν πιάσουμε στον αέρα του παραθύρου μας κάποιον να φωνάζει «Βοήθεια» να του στείλουμε έστω ένα «Πως είσαι;


 Πως ήταν η μέρα σου;» και να προσπαθήσουμε να τον βοηθήσουμε εμείς με τη σειρά μας.


 Σημασία έχει στο τέλος της ημέρας, ότι κι αν ποστάρουμε, ή δεν ποστάρουμε να αισθανόμαστε ένα κλικ παραπάνω Άνθρωποι από την προηγούμενη μέρα.


 Σημασία έχει στο τέλος της ημέρας να αισθανόμαστε καλά με εμάς, με μάσκα, ή χωρίς.


Από την Μάρη Γαργαλιάνου,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΕΚΤΑΚΤΟ - Ρούλα Πισπιρίγκου: H απόφαση του δικαστηρίου για τον θάνατο της Τζωρτζίνας

Περίπου 15 μήνες και περισσότερες από 100 συνεδριάσεις απαιτήθηκαν για να καταλήξουν ομόφωνα τακτικοί και λαϊκοί δικαστές πως η ...