Σήμερα κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από ότι νόμιζα. Μια κοπέλα ηλικίας λυκείου, ξανθιά, παράταιρα περιποιημένη, με ντύσιμο ενός κοριτσιού που πάει στο σχολείο με το χαρακτηριστικό κολάν της ηλικίας της, μιλώντας «ντόπια» ελληνικά, (όχι ρομά, για να προλάβω τον σχεδόν αναπόφευκτο αυτοματισμό)με πλησίασε και μου είπε με σταθερή φωνή που μου φάνηκε αταίριαστη για κάποιον που ζητά κάτι τόσο σημαντικό: «κύριε έχετε να μου αγοράσετε ένα γάλα για την αδερφή μου, που…» και συνέχισε με μια δυο τρεις κουβέντες που εξηγούσαν την παράκλησή της.
Δεν ζητούσε χρήματα. Δεν έκανε τράκα. Ήθελε ένα κουτί γάλα για την αδερφή της. Η αντίδρασή μου αρχικά ήταν να φύγω μακριά. Δεν μπορεί μια κοπέλα με αυτή την εμφάνιση να ζητά ένα κουτί γάλα για την αδερφή της, σκέφτηκα στο κέντρο του Αγρινίου. Φοβήθηκα ότι υπήρχε κάτι άλλο, κάποια παγίδα. Είπα ένα «δεν έχω κορίτσι μου» κι έκανα να φύγω. Την παρατήρησα ότι μιλούσε και σε άλλους και προφανώς ζητούσε το ίδιο. Παρατήρησα πως όταν κάποιος της έπιανε υπερβολικά την κουβέντα έφευγε μακριά. Δεν ήταν εκείνο που είχα φοβηθεί; Ή μήπως ήταν;
Δεν είχε καμιά σημασία. Πλησίασα, της έδωσα κάτι κι έφυγα με ενοχές αλλά και για να μην μάθω περισσότερα. Άραγε για να μην μάθω καμιά ιστορία που θα με καθιστούσε κορόιδο ή για να μην ακούσω κανένα δράμα που δεν άντεχα;
Φαίνεται ότι ήρθε η εποχή που ένα κορίτσι λυκείου ζητά να της αγοράσει κάποιος ένα κουτί γάλα για την αδερφή της. Στην επαρχιακή μας πόλη. Εύχομαι να μην την ξαναδώ στο δρόμο κι εύχομαι να μην έκανα άσχημα που έφυγα συνεχίζοντας την δύσκολη μέρα μου.
Γ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου