Έχετε κάνει κράτηση σε ξαπλώστρα;;

ΟΙ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΙΓΙΑΛΟΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΠΙΤΣΟΜΠΑΡΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΡΟΥΧΟΝΤΕΣ, ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ…

Βρίσκομαι στην Αντίπαρο και φτάνω σε μία από τις ομολογουμένως λίγες οργανωμένες αλλά πολύ κυριλέ παραλίες της, στις 10:30 περίπου το πρωί, όπου διαπιστώνω με χαρά ότι όλες σχεδόν οι ξαπλώστρες είναι κενές, οπότε θα έχω την ευκαιρία, σκέφτομαι, να επιλέξω σε ποιο σημείο θα αράξω το κορμί μου εγώ και η σύντροφός μου, μιας και ξυπνήσαμε νωρίς και φτάσαμε νωρίτερα από τους υπόλοιπους παραθεριστές…

Με το που πατάω το πόδι μου στα άτυπα όρια έκτασης του συγκεκριμένου beach bar, εμφανίζεται μπροστά μου, ξαφνικά, ένας ψιλοκουκλεντές ψαρωτικός «και καλά» νταλαβερτζής ψιλοφουσκωτός κιόλας, κωλόμαγκας με περικεφαλαία ένα πράμα, ο οποίος με καλημερίζει ψευτοευγενικά και μου κάνει την εξής κλασσική πολυαγαπημένη και ψιλοεκνευριστικά κουραστική ερώτηση: «Έχετε κάνει κράτηση;» «Το μαγαζί δουλεύει μόνο με κρατήσεις…»

«Όχι βέβαια», του απαντάω με απαράμιλλη παρρησία, για να τον ψαρώσω και λίγο και συμπληρώνω το εξής: «Δεν ήξερα ότι τραγουδάει ο Βέρτης εδώ σήμερα» και σκάω ένα ειρωνικό μειδίαμα, μπας και πιάσει το υπονοούμενο και μας βάλει να ξαπλώσουμε σε μία από τις δεκάδες άδειες ξαπλώστρες μπροστά μας…

Κομπιάζει λίγο, ζυγίζει τις ατάκες αλλά και το ύφος μου, κοιτάει διακριτικά την κοπέλα μου, προσέχει το γυαλί ηλίου μου και το «πανάκριβο» ROLEX ρολόι μου (50€ μούφα από Κινέζο αλλά μπανιάρικο) και σκανάρει με την άκρη του ματιού του τι φοράμε από πάνω μέχρι κάτω και πόσο κοστίζουμε γενικά, λες και θα μας αγοράσει ή θα μας παντρευτεί…

Εγώ, πέρα από το ρολόι, που του το λανσάρω ντεμέκ διακριτικά στη μούρη του, κουνώντας επιδεικτικά το αριστερό μου χέρι προς το πρόσωπό του, κρατάω και ένα μπρελόκ κλειδιών μάρκας Porsche, δώρο ενός φίλου μου μπάτσου, το οποίο, επίσης, του επιδεικνύω «τάχα μου με τρόπο» για να του δείξω ότι «αξίζουμε» να μας βάλει, όχι απλά σε ξαπλώστρα, αλλά στην καλύτερη που υπάρχει, γιατί είμαστε πλούσιοι, «οι κάποιοι», ανώτεροι άνθρωποι από τους λαϊκούς που κυκλοφορούνε και θα κάνουμε, φυσικά και μεγάλη κατανάλωση – ζημία στο μαγαζί…

Τότε, αυτός με αλλαγμένο, πλέον, ύφος ξεφούσκωτου παγωνιού, που ψάρωσε από το δήθεν χαϊλίκι και τον προσδοκώμενο πλούτο μας, τσεκάρει στο αναλόγιο τις κρατήσεις του, για να μας ψήσει ότι είναι και τεράστιος επαγγελματιας και ότι όλα σε αυτό το beach bar δουλεύουν με αυστηρή οργάνωση, μεθοδικότητα και σύστημα και μας οδηγεί στην πρώτη ξαπλώστρα του κεντρικού διαδρόμου, ενώ 5 λεπτά πριν μας είχε πει ξεκάθαρα ότι το μαγαζί ήταν όλο κλεισμένο από κρατήσεις και ότι δεν υπήρχε διαθεσιμότητα…

Φτάνοντας εκεί, μας συστήνει στο σερβιτόρο, ο οποίος ξεκίνησε τις υποκλίσεις της δουλοπρέπειας, για να μας κα(ω)λοπιάσει από την αρχή, σκεπτόμενος από μέσα του «καλώς τα θύματα», πιστεύοντας ότι θα κάνουμε τρελή κατανάλωση, μιάς και μας έκοψε για γαλαντόμους, μας ευχήθηκε καλή παραμονή και καλή διασκέδαση και μας διαβεβαίωσε ότι όλο το προσωπικό θα ήταν στη διάθεσή μας για ό,τι χρειαζόμασταν…

Εγώ με τη σειρά μου, ευχαρίστησα αυτόν τον σπουδαίο μετρ, που εκτός των άλλων αποδείχθηκε και άριστος ψυχολόγος, τον ρώτησα χιουμοριστικά τι ώρα θα βγει ο Βέρτης μέσα από τη θάλασσα ως γοργόνα και αυτός έφυγε πίσω στο πόστο του ικανοποιημένος, χαμογελώντας και πιστεύοντας ακράδαντα ότι έκλεισε η δουλειά και ότι βρήκε τα κατάλληλα πελατάκια να μαδήσει…

Υ.Γ.: φύγαμε από το συγκεκριμένο beach bar στις 7 το απόγευμα περίπου, αφού φάγαμε μισό φούρνο τυρόπιτες, κριτσίνια και κουλούρια που είχαμε στην τσάντα θαλάσσης μας, ενώ η κατανάλωση που κάναμε στο beach bar ήταν ένας καφές και ένας χυμός, ούτε καν φυσικός, Amita…