Το κυριακάτικο μήνυμα του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού:

Το σημερινό Ευαγγέλιο μάς βρίσκει να διανύουμε την πιο χαρμόσυνη περίοδο του χρόνου. Οι έγνοιες της καθημερινότητας φαντάζουν μακρινές εν μέσω της εορταστικής ατμόσφαιρας των ημερών. Σε λίγες ώρες, μία νέα σελίδα θα ανοίξει στην ιστορία της ανθρωπότητας και, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, όλοι θέλουμε να πιστεύουμε πως στην πρώτη κάτασπρη σελίδα του νέου χρόνου, πρώτη – πρώτη θα γραφτεί η λέξη «ελπίδα».

Πάντα, τέτοιες μέρες, επιλέγουμε να αφήσουμε πίσω μας τα δυσάρεστά του χρόνου που πέρασε και να χτίσουμε στο νου και στην καρδιά μας ένα νέο όραμα μιας ανθρωπότητας που, επιτέλους, θα βρει τον δρόμο της. Κατά βάθος, όμως, ο απλός άνθρωπος γνωρίζει πως οι αιτίες των δεινών του ανθρώπινου γένους παραμένουν. Έτσι, η όποια ελπίδα, σύντομα μεταβάλλεται σε ουτοπία.

Εμείς όμως, ως Χριστιανοί, καλούμεθα να θεμελιώσουμε την ελπίδα μας, όχι στην επιφανειακή αλλαγή των συνθηκών του κόσμου τούτου, αλλά σε έναν ακλόνητο βράχο. Μόνον σε αυτόν τον βράχο, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του, μπορεί να θεμελιωθεί η ελπίδα. Και αυτός ο βράχος είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Η σημερινή μέρα στέκεται ανάμεσα σε δύο μεγάλες δεσποτικές εορτές. Πίσω μας βρίσκεται η Γέννηση του Κυρίου και μπροστά μας, η πανευφρόσυνη εορτή της Βαπτίσεώς Του, για την οποία μάς προετοιμάζει η σημερινή περικοπή. Πριν λίγες ημέρες, γεννήθηκε η ελπίδα. Την ημέρα των Φώτων που πλησιάζει, η ελπίδα αυτή θα επιβεβαιωθεί. Πριν λίγες μέρες, ο Θεός εμφανίστηκε ως ένα ασήμαντο και περιφρονημένο βρέφος. Την ημέρα των Φώτων που πλησιάζει, ο Λυτρωτής του κόσμου θα βαφτιστεί στα νερά του Ιορδάνη και όλη η ανθρωπότητα, μέσω του λόγου του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου θα τον αναγνωρίσει ως τον Μέγα ανακαινιστή της ανθρώπινης φύσης.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος, του οποίου ακούσαμε σήμερα την αρχή του Ευαγγελίου του, τοποθετεί την θεμελίωση της δικής μας ελπίδας σε ένα τοπίο άγριο, σε έναν τόπο χωρίς βλάστηση με μόνη ένδειξη ζωής τον Ιορδάνη ποταμό. Είναι ο τόπος που επιλέγει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής για να αναγγέλλει την έλευση της Βασιλείας των Ουρανών.

Η Ευαγγελική περικοπή φαίνεται μικρή, περιέχει όμως ένα στοιχείο το οποίο μπορεί να αλλάξει την ζωή μας, αλλά και να αποτελέσει για μας παράδειγμα και πηγή ενδυνάμωσης και ελπίδας. Το στοιχείο αυτό είναι το θάρρος του Ιωάννη του Προδρόμου, του τελευταίου αλλά και μέγιστου Προφήτη στη σειρά των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Θάρρος χρειάστηκε για να αποσυρθεί από τον κόσμο, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να δείξει την αποστροφή του για τον τρόπο ζωής των Ισραηλιτών. Θάρρος χρειάστηκε για να κατηγορήσει τους συμπατριώτες του με τρόπο αλλόκοτο πως, μπορεί να θεωρούν τον εαυτό τους τέκνα του Αβραάμ, η ζωή τους όμως πόρρω απέχει από το θέλημα του Θεού.

Ο Ιωάννης γνωρίζει καλά την τραγική μοίρα των Προφητών που προηγήθηκαν εκείνου. Γνωρίζει για τις διώξεις τους και τον μαρτυρικό τους θάνατο. Γνωρίζει, λοιπόν, πως απευθύνεται σε λαό σκληροτράχηλο, με την καρδιά γεμάτη έπαρση και αλαζονεία, λαό απρόθυμο να δεχτεί κριτική και πρόθυμο να προσκολληθεί στον κάθε λαοπλάνο ψευδοπροφήτη. Εκείνος όμως κραυγάζει το «μετανοείτε», το οποίο απευθύνει όχι μόνον στον λαό, αλλά και στους διεφθαρμένους άρχοντες, τους οποίους καυτηριάζει για την άσωτη ζωή τους. Δεν υπολογίζει τον κίνδυνο, δεν υποτάσσεται στις απειλές. Καλεί τους πάντες σε μετάνοια, προσφέροντας τελικά τον ίδιο του τον εαυτό θυσία στον βωμό της αλήθειας.

Ένα τέτοιο θάρρος, αδελφοί μου, δεν μπορεί παρά να ήταν θεμελιωμένο σε μία ακράδαντη ελπίδα. Την ώρα που συνέρρεαν πλήθη για να βαπτιστούν στα νερά του Ιορδάνη, πιστεύοντας πως ίσως αυτός, ο Ιωάννης, να είναι ο Μεσσίας, εκείνος αρνιόταν τον θαυμασμό τους και συνέχιζε το κήρυγμά του, ξεκινώντας από μία λέξη, η οποία περικλείει όλη την προσμονή και την ελπίδα του:

«Έρχεται!!»

Και μόνον η λέξη αυτή έγινε, στο στόμα του Ιωάννη, ένα αληθινό Ευαγγέλιο. Με την λέξη αυτή ανακεφαλαιώθηκε ο λόγος όλων των Προφητών και η ελπίδα γέμιζε τις καρδιές των ακροατών του. Και συνέχιζε: «Έρχεται ύστερα από μένα, αυτός που είναι πιο ισχυρός και που εγώ δεν είμαι άξιος να σκύψω και να λύσω ούτε το λουρί από τα υποδήματά του».

Εάν λοιπόν η ψυχή του Αγίου Ιωάννη είχε κατακλυστεί από μία τόσο στερεή ελπίδα, ενώ ακόμη δεν είχε γνωρίσει τον Ιησού Χριστό και δεν είχε δει τα θαυμάσιά Του, πόση δύναμη και πόση βεβαιότητα θα έπρεπε να είχε η δική μας ελπίδα καθώς απολαμβάνουμε πλέον ως ανθρωπότητα, αλλά ιδιαίτερα ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, την λυτρωτική παρουσία Του; Με πόσο θάρρος θα έπρεπε να είναι εξοπλισμένη η καρδιά μας στον αγώνα κατά των παθών μας, αλλά και της διάσπαρτης αμαρτίας γύρω μας;

Το σημερινό Ευαγγέλιο αποτελεί έναυσμα θάρρους, αλλά και ευθύνης. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος προετοίμασε την οδό της πρώτης ελεύσεως του Κυρίου, εμείς, όμως, αποτελούμε τους μάρτυρες της παρουσίας Του, αλλά και τους προδρόμους της δευτέρας ενδόξου ελεύσεώς Του. Οι άνθρωποι κάθε εποχής εφευρίσκουν ποικίλους τρόπους για να ακυρώσουν το φως και να εξαλείψουν την πηγή του. Εμείς, όμως, γνωρίζουμε πως το φως της πίστεώς μας δεν μοιάζει με τα φώτα του κόσμου, αλλά εκπέμπεται από το πρόσωπο του Κυρίου των δυνάμεων. Για τον λόγο αυτό, παραμένει ανέπαφο και αδαπάνητο εις τους αιώνες.

Ο νέος κόσμος που ανατέλλει, ατενίζει ειρωνικά το παρελθόν και, στηριγμένος στην τεχνολογική πρόοδο, θεωρεί τον εαυτό του ικανό να ακυρώσει όλους τους πνευματικούς θησαυρούς που κληρονομήσαμε. Πολλοί απελπίζονται. Όσοι, όμως, καταστούν μιμητές του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, αποφασίζοντας να ετοιμάσουν τον δρόμο για τον Κύριο και να ισιώσουν τα μονοπάτια για να περάσει, θα διαπιστώσουν πως η πνευματική δίψα των ανθρώπων αυξάνεται και, συνεπώς, αυξάνεται και η δική μας ευθύνη για προσφορά των διαχρονικών αληθειών του Ευαγγελίου στον κόσμο, μέσω του λόγου και της ζωής μας.

Στη προσπάθεια αυτή θα νιώσουμε γρήγορα πως δεν είμαστε μόνοι, διότι αυτό που προείπε ο Άγιος Ιωάννης έχει πλέον πραγματοποιηθεί: Είμαστε βαπτισμένοι με Πνεύμα Άγιο και απολαμβάνουμε την προστασία Του, αλλά και τις δωρεές Του, μεταξύ των οποίων, όπως αναφέρει ο Απόστολος των Εθνών, σπουδαία θέση κατέχει η ελπίδα.

Αυτή μας κρατά σταθερούς στο δρόμο του φωτός. Αυτή τρέφει την πίστη. Αυτή και μας προετοιμάζει για την αιωνιότητα. Ας την ενισχύουμε λοιπόν διαρκώς, στρέφοντας τον νου και την καρδιά μας προς τον Χριστό, την πηγή της αδαπάνητης ελπίδας.