Το πίο πεντανόστιμο πατσά θα τον Βρεις στην Αμφιλοχία.

Πατσάς. Ένα πεντανόστιμο αλλά παρεξηγημένο φαγητό. Ειδικά ο αρνίσιος. Ναι, θα το παραδεχτώ, η εικόνα και η μυρωδιά δε βοηθάει. Αλλά είναι μέχρι να πάρεις την απόφαση να κάτσεις σε ένα πατσατζίδικο, να πάρεις το πιάτο σου και να αρχίζεις να τρως. Άλλωστε, πόσο παράξενοι μπορεί να ήταν κάποτε οι ξενύχτηδες που τον έτρωγαν παραδοσιακά μετά τη βραδινή -συνήθως μακρά- βόλτα τους;

Οι εποχές, όμως, έχουν αλλάξει και τα συγκεκριμένα εστιατόρια αρχίζουν να χάνονται, τόσο εντός όσο και εκτός Αθήνας. Υπάρχουν βέβαια μερικά που κρατούν ακόμη τη σημαία ψηλά.

Ένα από αυτά είναι η Πρατινερί στην Αμφιλοχία της Αιτωλοακαρνανίας.

 Όπως καταλαβαίνει κανείς από την, ευφάνταστη μπορούμε να πούμε, ονομασία του, πρόκειται για ένα φαγάδικο που ειδικεύεται στο αρνίσιο κρέας. 

Και πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, από τη στιγμή που βρίσκεται σε μια περιοχή που φημίζεται για την κτηνοτροφική της παράδοση. 

Το οινομαγειρείο που έρχονται ακόμη και από τη Λευκάδα για πατσά

Πατσάς

Το εστιατόριο βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από την παραλία της κωμόπολης. Η επιγραφή με το όνομά του, μας κεντρίζει το ενδιαφέρον. Στην είσοδό του, ένας υπάλληλος ετοιμάζει να βάλει ένα σφάγιο στη σούβλα για ψήσιμο. Είναι γιορτές και οι παραγγελίες από τα σπίτια έρχονται η μία πίσω από την άλλη, όπως εξηγεί γελώντας. Εμείς, όμως, δεν έχουμε έρθει για αυτό στο μαγαζί.

Βρίσκουμε το κατάλληλο τραπέζι και περιμένουμε τη σερβιτόρο για να μας πάρει την παραγγελία. Μόλις αυτή φτάνει, όμως, μας φέρνει άσχημα μαντάτα. Δυστυχώς έχει μείνει μόνο μία μερίδα πατσά» λέει και βλέπει την απογοήτευση στα μάτια μας.

«Έπρεπε να πάρετε τηλέφωνο να σας κρατήσουμε δύο μερίδες. Υπάρχει κόσμος που το κάνει ακόμη και τρεις μέρες πριν. 

Έρχονται από τη Λευκάδα, την Άρτα, την Πρέβεζα για να φάνε εδώ. Κάποιος από τους δύο βλέπω θα μείνει νηστικός» συνεχίζει και φεύγει για να μας αφήσει να αποφασίσουμε.

Μετά από ώριμη σκέψη και λειτουργώντας δημοκρατικά, αποφασίζω να πάρω εγώ τη μία μερίδα. Οι άλλες επιλογές είναι η πατσά με μοσχαροκεφαλή (όχι ο αγαπημένος μου), φρέσκια προβατίνα, κοτόπουλο στη σχάρα και οτιδήποτε άλλο κρεατικό της σχάρας. Η παρέα διαλέγει προβατίνα. Σοφή επιλογή.

«Μα, καλά, πώς γίνεται να το τρως αυτό;»

Πατσάς

Μετά από μερικά λεπτά, ο πατσάς είναι στο τραπέζι μου. Κάθε φορά που το λέω ή κάθε φορά που ανεβάζω μια φωτογραφία με το περιεχόμενο του πιάτου στα social media, λαμβάνω πάντοτε την ίδια αντίδραση: «μα καλά, πώς γίνεται να το τρως αυτό;». 

Κι όμως, η απάντηση μου είναι ότι μου αρέσει. Βασικά, μπορώ να πω ότι είναι ένα από τα φαγητά που μου φέρνουν μνήμες από την παιδική μου ηλικία. Τότε που κατέβαινα στην πόλη με τον μπαμπά μου, ο οποίος επίσης τον λατρεύει μέχρι σήμερα, και καθόμασταν εκεί, συνήθως πρωί προς μεσημέρι, και τρώγαμε ένα ζεστό πιάτο, πριν φύγουμε για το χωριό.

Στο σπίτι από την άλλη έχω φάει ελάχιστες φορές. Το βράσιμό του δεν είναι και η πιο ευχάριστη διαδικασία, το παραδέχομαι, κάτι το οποίο το ξέρει πολύ καλά η μάνα μου, η οποία ακόμη μέχρι σήμερα δεν μπορεί να αντέξει τη μυρωδιά του.

ΠατσάςPratineri, όνομα και πράγμα.

Είναι άλλο πράγμα, όμως, να το τρως στο πατσατζίδικο. 

Η γεύση του είναι ίδια κι απαράλλαχτη. 

Δεν περνούν ούτε 10 λεπτά και το πιάτο έχει αδειάσει. 

Ακριβώς, όπως παλιά. 

Ο κόσμος συνεχίζει να ρέει στο μαγαζί. Όλοι ζητούν πατσά, αλλά πατσάς δεν υπάρχει. Είναι κυρίως ηλικιωμένοι άντρες και γυναίκες. 

Κι αυτό κάπως με καθησυχάζει κάθε φορά. Γιατί σκέφτομαι: «αν τρώνε το φαγητό μεγάλοι άνθρωποι, σίγουρα κάτι πάει καλά». 

Έχει έρθει η ώρα να φύγουμε. Ακριβώς έξω από την Πρατινερί, οι παραγωγοί μαζεύουν τους πάγκους με τα προϊόντα από τη λαϊκή που κλείνει για σήμερα.

 Η ζωή στην πόλη είναι ήσυχη. 

Ό,τι πρέπει για βόλτα.

 Αν ποτέ, λοιπόν, περάσετε από εκεί, κάντε μια στάση. Και δοκιμάστε πατσά. Ίσως αλλάξετε γνώμη.

Πηγή