Άρθρο του Κωνσταντίνου Σκυλογιαννηs Η «αριστερά» της ανευθυνότητας

¨

Και ενώ η χώρα προσπαθεί να συνέλθει από τους κεφαλαιακούς περιορισμούς, και ενώ ο μέσος πολίτης προσπαθεί να συνέλθει από τη νέα, ακόμη πιο σκληρή μνημονιακή πραγματικότητα, την τρόικα που έγινε κουαρτέτο, τις απειλές για πλήρη κατάρευση και ισοπέδωση της κοινωνίας, μέσα από τον διπλό γκρεμό «ευρώ ή δραχμή», έχουμε την εσωτερική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργεί τριγμούς στην κυβέρνηση που στηρίζεται από την αντιπολίτευση, με την ανεύθυνη και καρεκλολατρευτική της στάση... Να μην στηρίζει τα μέτρα που προκρίνει η κυβέρνηση, αλλά να μην παραιτείται! Να παραμένει σε μια μνημονιακή κυβέρνηση, διατηρώντας παράλληλα την ιδεολογική της καθαρότητα! Τρίχες!

Η «Αριστερά» που εκφράζει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι συνοδοιπόροι του δεν είναι τίποτε άλλο από μια «αριστερά της ανευθυνότητας», μια «αριστερά» που θέλει να διατηρήσει και την εξουσία αλλά και την «ταυτότητά» της, που θέλει και την υπουργική ή βουλευτική καρέκλα, θέλει όμως και το πνεύμα της επανάστασης, μιας επανάστασης και μιας μάχης που ήταν εξαρχής χαμένη μέσα σε αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια Ένωση, δομημένη με τέτοιο τρόπο, που να καταπνίγει κάθε αντιδραστικό και επαναστατικό πνεύμα στους κόλπους της, μια πραγματικότητα που για καιρό δεν ήταν σε θέση να δουν ο Πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης και όσοι πολλοί ψηφοφόροι στήριξαν τα εύκολα και μεγάλα, ίσως όχι ψεύτικα, σίγουρα, όμως, εκτός πραγματικότητας, λόγια και υποσχέσεις...

Εκτός πραγματικότηταας για καιρό... με φρούδες, προς τον λαό, υποσχέσεις περί περήφανης διαπραγμάτευσης, περί θεσμών αντί τρόικας... Προς τι άραγε η αλλαγή της ορολογίας; Θα καθησύχαζε αυτό την ιδεολογική συνείδηση όσων υποσχέθηκαν αλλαγή σελίδας, την επομένη των εκλογών του Γενάρη; Για τερματισμό της λιτότητας, για αναδόμηση της δημόσιας παιδείας και υγείας, για καταπολέμηση της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, για παύση της φυγής νέων Ελλήνων και Ελληνίδων που συρρέουν στην έξοδο από την χώρα (αυτό ναι, είναι ένα πραγματικό Grexit που συντελείται εδώ και 6 χρόνια βαθιάς κρίσης και ύφεσης)...

Αλλά, ποια είναι η εναλλακτική; Θα πουν την αλήθεια ο Π. Λαφαζάνης, η Ζ. Κωνσταντοπούλου και πολλοί ακόμη αντάρτες εκ του ασφαλούς; Θα έχουμε ποτέ την τιμή να ενημερωθούμε για τις επιπτώσεις ενός Grexit που με τόση ένταση θέτουν στο τραπέζι; Ή θα είναι ένα ακόμη, τόσο καλά σχεδιασμένο και ρεαλιστικό σχέδιο, όπως οι δήθεν «άλλες πηγές χρηματοδότησης» που θα είχε ως εναλλακτική η χώρα έναντι της ΕΕ.