O δολοφόνος πηρε το σφυρί,χτύπησε τη γυναικα του στο κεφαλι,την εβαλε σε μαυρες σακούλες κ την καταχώνιασε στο πατάρι.Για ναναι σίγουρος, την έπνιξε κιόλας.
Πού ειναι η μαμά μπαμπά;
Εφυγε ταξιδι.
Μια βδομαδα τα ανηλικα παιδια της κοιμοντουσαν κατω απο το πτώμα της.
Μια βδομάδα την αναζητούσαν κ εκεινη ηταν νεκρή στο πατάρι.
Κ αυτός έτρωγε,έπινε,έβλεπε τηλεόραση,κοιμόταν.
Μολις η αποσύνθεση έφερε δυσοσμία,τηλεφώνησε κύριος στην αστυνομία.
Την σκότωσα με σφυρί,ελάτε,τη ζήλευα.
Ζηλεύεις;Τράβα και τύλιξε ένα σχοινί στο λαιμό σου και κρεμάσου.
Δεν θα λείψεις σε κανέναν.
Στα παιδιά σου όμως θα λείψει η μάνα τους,καθίκι.
Ήταν μόλις 32 χρονών.Τα παιδιά 9 κ 12.
Δεν την σκότωσε από αγάπη,δεν ήταν έγκλημα πάθους.
Το πάθος κ η αγάπη δε σκοτώνουν.
Η Πατριαρχία σκοτώνει κ την οπλίζει η ατιμωρησία κ το ατελές δικαιϊκό σύστημα που τα ισόβια δεν είναι ισόβια αλλά 7-10 χρόνια.
Ζουμε ανάμεσα τους,άνθρωποι της διπλανής πόρτας...
ΥΓ σκέφτομαι εκείνα τα δευτερόλεπτα μέχρι να ξεψυχίσει,μαρτύρησε,φοβήθηκε,πόνεσε,τα παιδιά της σκεφτόταν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου